Radeloos & opzoek
Lieve jij, (concept uit 2018, nooit gepost)
Het is al weer een tijd terug en nee ik ben niet punctueel genoeg om zelf een blogger te noemen en toch zal ik nu mijn woorden met je delen.
Alleen op de bank, even aan niets anders denken dan aan mezelf. Als ik een moment voor mezelf probeer te pakken, verdwaal ik in mijn eigen gedachte.
Op de de achtergrond hoor ik heerlijk klassieke muziek, dat geeft mij altijd een rustig gevoel en de tijd om na te denken. Mijn maag is nog half gekanteld van onbegrip terwijl ik mijn eigen wijze woorden niet hoor. Ik wil niet meer leven op deze manier, niet meer in deze situatie. Ik pas me constant aan, aan iets wat ik eigenlijk niet wil veranderen.
Ik heb het niet meer 100% naar me zin op me werk, muziek, thuis. Dan vraag ik mezelf ook wel af, en natuurlijk vraag ik mezelf constant af, waar dan wel. En om heel eerlijk te zijn: heb ik geen idee en dat irriteert mij nog meer. Voor nu ben ik best ongelukkig met de situaties die ik zelf niet durf te veranderen. Waar is de sleutel, zodat ik weer mezelf kan terugvinden.
Hoe ik dit nu schrijf denk ik dat ik met bijna niets meer zeker ben. Ik ben blij en dankbaar met de mensen die echt met mij zijn. En geloof me ik zie de gene die alsof doen, ze zijn mijn liefde niet waard.
De een doet leuk en lief in mijn gezicht, vraagt advies na drama en hoofdpijn en laat me vallen als een baksteen. Geef niet, dat ligt niet aan de persoon in kwestie ik laat het namelijk toe. En daar is sinds een aantal uur geleden een verandering in gespoten.
Ik voel een burn-out aankomen en ergens denk ik dat ik er al lichtelijk inzit.
Ik ben sterk ik kan dit en ik overeen deze gevoelens
<3
Het is al weer een tijd terug en nee ik ben niet punctueel genoeg om zelf een blogger te noemen en toch zal ik nu mijn woorden met je delen.
Alleen op de bank, even aan niets anders denken dan aan mezelf. Als ik een moment voor mezelf probeer te pakken, verdwaal ik in mijn eigen gedachte.
Op de de achtergrond hoor ik heerlijk klassieke muziek, dat geeft mij altijd een rustig gevoel en de tijd om na te denken. Mijn maag is nog half gekanteld van onbegrip terwijl ik mijn eigen wijze woorden niet hoor. Ik wil niet meer leven op deze manier, niet meer in deze situatie. Ik pas me constant aan, aan iets wat ik eigenlijk niet wil veranderen.
Ik heb het niet meer 100% naar me zin op me werk, muziek, thuis. Dan vraag ik mezelf ook wel af, en natuurlijk vraag ik mezelf constant af, waar dan wel. En om heel eerlijk te zijn: heb ik geen idee en dat irriteert mij nog meer. Voor nu ben ik best ongelukkig met de situaties die ik zelf niet durf te veranderen. Waar is de sleutel, zodat ik weer mezelf kan terugvinden.
Hoe ik dit nu schrijf denk ik dat ik met bijna niets meer zeker ben. Ik ben blij en dankbaar met de mensen die echt met mij zijn. En geloof me ik zie de gene die alsof doen, ze zijn mijn liefde niet waard.
De een doet leuk en lief in mijn gezicht, vraagt advies na drama en hoofdpijn en laat me vallen als een baksteen. Geef niet, dat ligt niet aan de persoon in kwestie ik laat het namelijk toe. En daar is sinds een aantal uur geleden een verandering in gespoten.
Ik voel een burn-out aankomen en ergens denk ik dat ik er al lichtelijk inzit.
Ik ben sterk ik kan dit en ik overeen deze gevoelens
<3
Reacties
Een reactie posten