Ik ben 30 en heb het gemaakt
Een vervreemde taal! (een concept uit 2018/ nooit gepost of nu nagelezen)
Luister eens meer naar je zelf; hoor ik mezelf hard opzeggen ja ik zeg, denk en schrijf dat nu.
Het is zo makkelijk om mee in een stroom te drijven. S0ms dat ik dat ik mijn drijf kracht ben verloren in een versnelde stroming naar het bekende. Werken voor je geld, als geldstroming voor je baan en de liefde voor het daadwerkelijke laten verzinken in een put. Ik put energie uit de goot, waar ik ooit in stond en binnenkort mijn levenspatroon vergroot. Bla bla bla. Wat een hoop troep voor zo'n vrije vrijdagmid middag.
Nee ik ben eigenlijk heel blij en voel me best ontwikkeld. De afgelopen tijd heb ik een aantal goals bereikt en natuurlijk zijn er genoeg goals te behalen en te creëren.
De afgelopen 5 jaar zijn best spannend geweest. Ik werd bijna 30 en geloofde dat mijn hele Wereld zou veranderen, want ik had ondertussen een gezin, geen baan wel de Wil en ik kon het leven aan.
30 jaar ik kreeg een geweldige surprise partij met alles erop en eraan. Ik mocht niet klagen want dit was precies hoe ik mijn 30ste jaar moest vieren, want zo spetterend als de verrassing zo zou ik ook mijn jaar in knallen. Een baan, band/muziek, schuldvrij alles zou kloppen. En voor heel even geloofde ik alles want bij
30-1 dag: ik werd genomen door mijn beste vriend, vertelde vandaag slaap jij hier en gaan we het gezellig maken je mag een leuke outfit uitzoeken. Dus ja ik wist al hihihi er is een surprise partij voor moi. Kat in het bakkie super nacht vol gezelligheid tot brakheid aan de ochtend maar he! Het was mijn BDAY!!
Aangekomen bij ons thuis. Ik liep door deur en werd naar het balkon begeleid terwijl ik die kant op liep viel mij gelijk op dat de muren niet meer die leuke beige kleur was maar door alle opwelling en sturing liet ik dat gelijk los. En daar stond iedereen, achter bij ons in de tuin (nee wij hebben geen tuin maar volgens de wooncorporatie is het een gezamenlijke tuin waar wij gebruik van kunnen maken). En toen begon de flash-mob met een van mijn feeling good songs: Wonderfull day bij Alain Clark.
De traande rolde van mijn gezicht af, want ja zo precies wil je op je 30ste verrast worden. Verrast dat men echt weet wie jij bent en daar op anticipeerde. Life is good!! Na prachtige tranen en liefde, kwam iedereen binnen en zag ik een nieuwe tv! We hadden het gemaakt voor het eerst in ons leven hadden een flatscreen. Wie had dat ooit gedacht. Het meisje(vrouw van 30) met 33.000 plus schulden (de studie schuld is hier buiten) heeft voor haar verjaardag een woonkamer/keuken verfbuurt en tv gehad. Dit kon ik niet geloven. En helemaal niet, omdat ik altijd de gene ben die andere verrast. En hoe is het mogelijk dat ze mij zo konden verrassen terwijl ik al wist ze hebben een surprise partij.
Enfin een top dag met mijn love once!
30 en 1 dag: yess alles gaat nu gebeuren, ik ga het maken ik kan alles maken want ik ben 30 en als je 30 ben heb je het gemaakt. PUNT UIT!
30 en 2 dagen, 30 en 30 dagen, 30 en 80 dagen, 30 en 200 dagen en nee nog steeds had ik niet gemaakt. Was lichte depressief, het lukte niet om iets te bereiken. Gezin deed het goed we hadden wel weinig geld en nog steeds schulden. En ja die schulden waren van mij, daar waren die van mijn vrouw niet eens bijgeteld.
30 en 350 dagen. Ik geloofde niet meer dat er een geweldige verrassing zou bloeien, dat ik alles me leven kan halen. Ondertussen had ik een uitkering aangevraagd en kregen wij een klein deel omdat, vrouwlief (gelukkig) inkomsten had.
31 jaar; yes bevrijd van die hoge druk IK BEN 30 EN HEB HET GEMAAKT.
Op een of andere manier had ik helemaal los gelaten dat er een dag daarvoor nog een ik ben 30 verhaal schuilde in een walhalla vol fantasie. Ik voelde me goed en was met een leuk clubje mensen en dacht weetje: kijk hoe het vloeit en probeer weer als vroeger denken. Geef jezelf water, zodat je kan bloeien want je bent een prachtige bloem of boom wat jij wilt.
11 november 2014 werd ik door mijn schoonzus gebeld of ik vrijwilligerswerk wilde doen met wellicht een kans op een baan. Ik hoorde op dat moment alleen maar: Kom uit je huis en ga een leven hebben doormiddel van werk! En ja ik mocht op sollicitatie gesprek komen en ja ik mocht die dag erna gelijk aan de slag als administratief medewerker bij een welzijnsorganisatie die zich inzet om deelnemers te matchen naar vrijwilligerswerk.
In een ver verleden heb ik de opleiding administratie gedaan ( klas3 vmbo), ondernemer manager (niveau 4) afgerond dus ja ik kon het wel aan. Er werd gelijk verteld het is niet moeilijk, wel veel. Dus ik aan de slag en al heel snel (dec) had ik grote facturatie's gemaakt voor de gemeente en mocht ik bij een van de hoge pieven van de gemeente (mensen met een van de hoogste functies binnen een organisatie zo, niets eerbiedigs maar voor mij was dat een groot begrip) langs om de facturatie's in te leveren en controleren. Enfin ik voelde me helemaal de shit
Ondertussen heb ik een band, is onze dochter in haar examen jaar, zijn er toekomst plannen een eigen bedrijf te starten, mijn vader land opzoeken, rijbewijs, auto, hebben wij ruimte om vakanties in te plannen en krijgen wij 9 oktober te horen of wij officieel uit de WSNP traject zijn.
Luister eens meer naar je zelf; hoor ik mezelf hard opzeggen ja ik zeg, denk en schrijf dat nu.
Het is zo makkelijk om mee in een stroom te drijven. S0ms dat ik dat ik mijn drijf kracht ben verloren in een versnelde stroming naar het bekende. Werken voor je geld, als geldstroming voor je baan en de liefde voor het daadwerkelijke laten verzinken in een put. Ik put energie uit de goot, waar ik ooit in stond en binnenkort mijn levenspatroon vergroot. Bla bla bla. Wat een hoop troep voor zo'n vrije vrijdagmid middag.
Nee ik ben eigenlijk heel blij en voel me best ontwikkeld. De afgelopen tijd heb ik een aantal goals bereikt en natuurlijk zijn er genoeg goals te behalen en te creëren.
De afgelopen 5 jaar zijn best spannend geweest. Ik werd bijna 30 en geloofde dat mijn hele Wereld zou veranderen, want ik had ondertussen een gezin, geen baan wel de Wil en ik kon het leven aan.
30 jaar ik kreeg een geweldige surprise partij met alles erop en eraan. Ik mocht niet klagen want dit was precies hoe ik mijn 30ste jaar moest vieren, want zo spetterend als de verrassing zo zou ik ook mijn jaar in knallen. Een baan, band/muziek, schuldvrij alles zou kloppen. En voor heel even geloofde ik alles want bij
30-1 dag: ik werd genomen door mijn beste vriend, vertelde vandaag slaap jij hier en gaan we het gezellig maken je mag een leuke outfit uitzoeken. Dus ja ik wist al hihihi er is een surprise partij voor moi. Kat in het bakkie super nacht vol gezelligheid tot brakheid aan de ochtend maar he! Het was mijn BDAY!!
Aangekomen bij ons thuis. Ik liep door deur en werd naar het balkon begeleid terwijl ik die kant op liep viel mij gelijk op dat de muren niet meer die leuke beige kleur was maar door alle opwelling en sturing liet ik dat gelijk los. En daar stond iedereen, achter bij ons in de tuin (nee wij hebben geen tuin maar volgens de wooncorporatie is het een gezamenlijke tuin waar wij gebruik van kunnen maken). En toen begon de flash-mob met een van mijn feeling good songs: Wonderfull day bij Alain Clark.
De traande rolde van mijn gezicht af, want ja zo precies wil je op je 30ste verrast worden. Verrast dat men echt weet wie jij bent en daar op anticipeerde. Life is good!! Na prachtige tranen en liefde, kwam iedereen binnen en zag ik een nieuwe tv! We hadden het gemaakt voor het eerst in ons leven hadden een flatscreen. Wie had dat ooit gedacht. Het meisje(vrouw van 30) met 33.000 plus schulden (de studie schuld is hier buiten) heeft voor haar verjaardag een woonkamer/keuken verfbuurt en tv gehad. Dit kon ik niet geloven. En helemaal niet, omdat ik altijd de gene ben die andere verrast. En hoe is het mogelijk dat ze mij zo konden verrassen terwijl ik al wist ze hebben een surprise partij.
Enfin een top dag met mijn love once!
30 en 1 dag: yess alles gaat nu gebeuren, ik ga het maken ik kan alles maken want ik ben 30 en als je 30 ben heb je het gemaakt. PUNT UIT!
30 en 2 dagen, 30 en 30 dagen, 30 en 80 dagen, 30 en 200 dagen en nee nog steeds had ik niet gemaakt. Was lichte depressief, het lukte niet om iets te bereiken. Gezin deed het goed we hadden wel weinig geld en nog steeds schulden. En ja die schulden waren van mij, daar waren die van mijn vrouw niet eens bijgeteld.
30 en 350 dagen. Ik geloofde niet meer dat er een geweldige verrassing zou bloeien, dat ik alles me leven kan halen. Ondertussen had ik een uitkering aangevraagd en kregen wij een klein deel omdat, vrouwlief (gelukkig) inkomsten had.
31 jaar; yes bevrijd van die hoge druk IK BEN 30 EN HEB HET GEMAAKT.
Op een of andere manier had ik helemaal los gelaten dat er een dag daarvoor nog een ik ben 30 verhaal schuilde in een walhalla vol fantasie. Ik voelde me goed en was met een leuk clubje mensen en dacht weetje: kijk hoe het vloeit en probeer weer als vroeger denken. Geef jezelf water, zodat je kan bloeien want je bent een prachtige bloem of boom wat jij wilt.
11 november 2014 werd ik door mijn schoonzus gebeld of ik vrijwilligerswerk wilde doen met wellicht een kans op een baan. Ik hoorde op dat moment alleen maar: Kom uit je huis en ga een leven hebben doormiddel van werk! En ja ik mocht op sollicitatie gesprek komen en ja ik mocht die dag erna gelijk aan de slag als administratief medewerker bij een welzijnsorganisatie die zich inzet om deelnemers te matchen naar vrijwilligerswerk.
Ik het meisje van de straat, opgevoed door een alleenstaande moeder met 3 kinderen, zelf een alleenstaande moeder geweest, gelukkig nu met een partner maar toch voelde ik me heel tof en vooral gewaardeerd.
Mijn attitude: IK WIL DEZE BAAN NIET, DEZE BAAN WILT MIJ.
Ondertussen ging mijn consulent klagen, dat ik moest gaan prikken of dat ze mij een betaalde baan moesten geven.
Werd mij bij verschillende instanties vertelt, dat ik beter niet kon samen wonen of juist moest trouwen voor meer stabiliteit om schuldsanering aan te vragen. Heel gedoe en nog steeds was ik vastberaden dat ik deze baan niet wou, omdat ik wist waar een deur sluit, waait een raam open.
1 januari 2015 ben ik aangenomen als administratief medewerker voor 24 uur per week. Mijn geluk kon niet meer op. Eindelijk telde ik mee in maatschappij en hoefde ik niet meer mijn handen op te houden. De eerste aanvraag voor sanering was aangevraagd en toen brak de PLEURIS UIT!
Ik had een baan, starte het opzet aan onze schulden te werken. Mijn moeder kreeg kanker, leerde mijn beste vrienden kennen en viel ik een gat. Heel even was ik de draad kwijt en geloofde dat niets mij hier nog op de been kon helpen. Een jaar terug geloofde ik niet in mij zelf, leerde van mezelf te houden en geloven en werd in een gat gegooid. Haar traject begon en ergens raakte we allen heel sterk met elkaar verbonden. Ik leerde dat niets belangrijker is dan de liefde die wij met elkaar delen en dat werk een onderdeel is van het leven maar niet mijn leven.
Hierdoor begreep ik werk beter en kon ik mij beter inzetten voor de doelgroep waar de organisatie mee werkte. Ik keek met mijn collega's mee en gaf tijdens een functionering gesprek aan dat ik uit alleen administratie was gegroeid en dat ik graag wilde leren hoe ik deelnemers naar de volgende stap op de participatieladder kon begeleiden. Ik was die doelgroep en geloofde niet in mezelf tot iemand in mij geloofde.
Mijn werk geloofde zo in mij dat ik de kans kreeg mee te lopen met top collega's om vervolgens mijn eigen vleugels als Sociaal makelaar aan de slag te kunnen. In de tussentijd waren wij nog met het sanering traject bezig en leek daar geen stap in te komen tot de rechter aangaf: jullie komen in het WSNP traject. Ons geluk kon niet meer op: Eindelijk konden wijzelf iets aan ons schuld veranderen, dat is namelijk de state of mind hoe wij dat in de toekomst kunnen veranderen.
Dat die schulden zijn is zo, dat wij er iets aankunnen veranderen is nu!
Ondertussen heb ik een band, is onze dochter in haar examen jaar, zijn er toekomst plannen een eigen bedrijf te starten, mijn vader land opzoeken, rijbewijs, auto, hebben wij ruimte om vakanties in te plannen en krijgen wij 9 oktober te horen of wij officieel uit de WSNP traject zijn.
Dat waren 5 leerzame prachtige jaren vol verdriet, liefden, ontwikkeling met ups en downs.
Reacties
Een reactie posten